Bardzo ciekawa rozmowa. Niedługo prowadzę szkolenie dla nauczycieli m.in. o sposobach uczenia się, więc na pewno zrobię jakieś ćwiczenie z myślenia wizualnego. Dzięki za inspirację :)

Temat zapowiada się niezwykle interesująco. Obejrzymy nagranie w wolnej chwili albo poczekamy na transkrypcje.

Super sprawa w ogóle. Czuję się zainspirowany. Wielka szkoda, że metod rysunkowych nie zastosuje się w pewnych dziedzinach nauki… Bardzo tego żałuję, bo z ogromną radością stosuję mapy myśli i wszelakie rysunki w notatkach. Jednakże w pracy to byłby jawny strzał w stopę…

Dla większości osób rysunki i tekst połączone razem stały się nagłym objawieniem. Ojejku to tak można? Można, co więcej w innych kulturach jest to na poziomie tak zaawansowanym, że nawet się o tym nie mówi, ludzie robią to intuicyjnie, bo jak zostało wspomniane w rozmowie, rysunki są dla nas bardzo podstawową formą komunikacji. Fajnie, że powstają takie rozmowy, że są ludzie, którzy uświadamiają różne rzeczy, ale problem ten jest o wiele głębszy. Pierwsze co przyszło mi na myśl, gdy usłyszałam “słowa i tekst” razem, to komiksy. Komiks to takie ciekawe medium, które w bardzo subiektywny sposób przekazuje nam treść/historię danego autora. Jest wiele różnych komiksów – romansów, horrorów, fantasy, więc każdy znajdzie coś dla siebie, ale jednak z drugiej strony w Polsce wciąż są traktowane jako coś “dziecięcego”, książki z obrazkami drugiej kategorii. Kolejną rzeczą, która przyszła mi na myśl, to lekcje plastyki w polskich szkołach. Ja sama chodziłam na dodatkowe zajęcia, bo chciałam, ale zwyczajne lekcje programowo miałam tylko do gimnazjum. W liceum już nie było na takie rzeczy czasu. Nie każdy ma niesamowity talent plastyczny, ale z drugiej strony takie bazgranie ( jakoś doodle mi nie podchodzi, mamy dużo własnych odpowiedników) nie tylko pozwala lepiej zapamiętać różne rzeczy, ale też rozwija wyobraźnię i kreatywność. Ostatnio prowadziłam warsztaty z rysowania komiksów, dzieciaki mogły narysować swoje postacie i historie, żadnych reguł, tylko to na co mają ochotę. Była dość spora grupka osób, które nijak się nie mogły do tego zabrać. Trochę pytań pomocniczych, jakieś naprowadzenie i chwytały to w lot. I mówiły, że świetnie się bawią.
Cieszę się, że Jadźka mówi o takich rzeczach, to świetna metoda zapamiętywania i uczenia się. Jednak podejście do tworzenia i edukacji artystycznej jest wciąż bardzo niesprawiedliwe, bo nie widzi się, że tego typu rzeczy również są potrzebne. Gdyby było inaczej sketchnoting nie byłby żadną nowością.